Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Το διεθνές design προσκύνησε στην Τήνο!

Η Λούμπα Λούκοβα και ο Βλαντιμίρ Ζιμάκοφ, δύο από τους κορυφαίους γραφίστες διεθνώς, συμμετείχαν στο 1ο Μεσογειακό Εργαστήρι

Στην Τήνο, στον όρμο της Λειβάδας, στην παραλία με τους σμιλεμένους από τη θάλασσα λευκούς βράχους, οι κατσίκες πλησιάζουν τους ανθρώπους με ύφος απορημένο και μιαν απρόσμενα κωμική οικειότητα, όπως ένα κατοικίδιο. Λίγα χιλιόμετρα προς τον βορρά πάλι, η κυβιστική ομορφιά των σπιτιών και οι διαστημικοί βράχοι ενός χωριού όπως ο Βωλάξ (ονομασία που παραπέμπει σε επιστημονική φαντασία), συνθέτουν ένα χαρακτηριστικό κυκλαδίτικο τοπίο, το οποίο θα προκαλούσε σίγουρα το ενδιαφέρον ανθρώπων δημιουργικών και ανήσυχων όπως η Λούμπα Λούκοβα και ο Βλαντιμίρ Ζιμάκοφ, δύο από τα κορυφαία ονόματα του graphic design διεθνώς. Οι Λούκοβα και Ζιμάκοφ βρέθηκαν μεν στην Τήνο το Σαββατοκύριακο 16-19 Σεπτεμβρίου, περιορίστηκαν όμως στη Χώρα του νησιού. Ο λόγος; Συμμετείχαν στο 1ο Μεσογειακό Εργαστήρι Design, το οποίο πραγματοποιήθηκε στο νεοκλασικό κτίριο του Ιδρύματος Τηνιακού Πολιτισμού.

Το Εργαστήρι ήταν μια πρωτοβουλία του σχεδιαστή Δημήτρη Καραΐσκου και της Λούμπα Λούκοβα. Ο Δ. Καραΐσκος έστησε την όλη διοργάνωση εκ του μηδενός, με την πολύτιμη συνδρομή της Αμάντας Αρμάου, και έχοντας ως συνδιοργανωτές τον Δήμο Τήνου, τον Δήμο Εξωμβούργου και το Ιδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Ο αριθμός στον τίτλο της διοργάνωσης και ο ζήλος των υπευθύνων υποδηλώνουν ότι ο μεγάλος στόχος είναι το Εργαστήρι να συνεχιστεί τις επόμενες χρονιές και σταδιακά να γίνει θεσμός, ταυτισμένος με το νησί της Τήνου.

Οι συμμετοχές

Ανιχνευτική αυτή η πρώτη δοκιμή, η οποία, παρά τα ζητήματα οργάνωσης που προέκυψαν (μια αβεβαιότητα και κάποιες καθυστερήσεις στην έναρξη των δραστηριοτήτων καθώς και ανατροπές στον προγραμματισμό) περνάει την πρώτη δοκιμασία αντοχής. Αν μη τι άλλο, το πιστοποιεί η αθρόα συμμετοχή νέων σχεδιαστών, κυρίως από την Αθήνα. Μιλώντας με νούμερα, οι συμμετοχές έφτασαν τις είκοσι επτά (με όριο τις τριάντα θέσεις). Ετσι, επί τρεις ημέρες, σε έναν από τους ύστατους, ισχυρούς σπασμούς του θέρους, οι είκοσι επτά νέοι γραφίστες, υπό την καθοδήγηση των Λούκοβα και Ζιμάκοφ δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους και πειραματίζονταν στο graphic design, συζητώντας στο τέλος τα αποτελέσματα της δουλειάς τους με τους ξένους μετρ. Μιλάμε για πολύωρα εργαστήρια με καθαρά πρακτικό χαρακτήρα από τα οποία όμως δεν έλειπαν οι θεωρητικές αναζητήσεις. Από κάποιους συμμετέχοντες εισπράξαμε μια πολύ θετική εικόνα (τόσο η Λούκοβα και κυρίως ο Ζιμάκοφ είναι όντως χαρισματικοί). Μάλιστα, αυτοί με τους οποίους μιλήσαμε, εξέφρασαν τη βεβαιότητα ότι «θα είναι και του χρόνου στην Τήνο - αρκεί να γίνει» (η αγωνία της οικονομικής κρίσης γαρ).

Τα εργαστήρια καθεαυτά ήταν η μία πλευρά του Εργαστηρίου στην Τήνο. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και διαλέξεις, οι οποίες έκλειναν με ανοιχτή συζήτηση με το κοινό. Κεντρική θεματική του Εργαστηρίου ήταν «Χέρι εναντίον Μηχανής» και το μεγάλο στοίχημα της διοργάνωσης ήταν να μην περιοριστούν στη σφαίρα του design αλλά να στηθούν γέφυρες με άλλα πεδία: τις καλές τέχνες, την αρχιτεκτονική, το βιομηχανικό design, την παραδοσιακή τέχνη κ. ά.

Εδώ το στοίχημα κερδήθηκε σε μεγάλο βαθμό: στην πλειονότητά τους οι ομιλητές ήταν εξαιρετικοί, από την ευρύτερα φιλοσοφική προσέγγιση του Καναδού αρχιτέκτονα Ρον Ουόκι, τον καθαρά πολιτικό λόγο του οξυδερκούς Ισραηλινού ντιζάινερ και δημοσιογράφου Λάχαβ Αλεβί και την εντυπωσιακή παρουσίαση της λονδρέζικης Troica (δύο Γερμανίδες σχεδιάστριες και ένας Γάλλος μηχανολόγος που εδρεύουν στο Λονδίνο και κάνουν θαύματα στο βιομηχανικό design) ώς τον Αμερικανό δημοσιογράφο και σέρφερ Λούις Σάμιουελς, ο οποίος μίλησε για το design στον σχεδιασμό της ιστιοσανίδας. Σημειωτέον, στην Τήνο εδρεύει η πρώτη στην Ελλάδα σχολή σερφ (surfing, όχι windsurf). Στο Εργαστήρι συμμετείχαν ακόμα με εργαστήρια και διαλέξεις οι Γιάννης Γκύζης, Βαγγέλης και Βαλεντίνη Καϊμάκη.

Εκεί που δεν τα κατάφερε το Εργαστήρι, και ήταν κρίμα, ήταν στις αρχικά προγραμματισμένες επαφές των συμμετεχόντων με την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της Τήνου. Κρίμα διότι το γυμνό κυκλαδίτικο τοπίο, με τον αδυσώπητο ήλιο, τις αυστηρές ξερολιθιές και τον εκτυφλωτικό ασβέστη των σπιτιών, είναι σαφώς ένας ιδανικός συνδυασμός φυσικού και χειροποίητου design. Αλλά δεν συνέβη, καθώς «κάποιοι από τους χορηγούς μας άφησαν εκτεθειμένους την τελευταία στιγμή», όπως μας είπε ο Δ. Καραΐσκος.

Η Τήνος, λοιπόν, φαίνεται ότι είχε απ’ όλα φέτος: τις καθιερωμένες πιστές που προσκυνούν τη Μεγαλόχαρη μα και πολλή γκρίνια από τους Ελληνες επισκέπτες γενικώς. (Σε δύο τουλάχιστον ταβέρνες μας είπαν ότι οι Ελληνες που επισκέφθηκαν το νησί φέτος το καλοκαίρι, «ήρθαν για να ξεσπάσουν, με τα νεύρα τους τεντωμένα και το μάτι καρφωμένο στις τιμές».) Η Τήνος είχε επίσης το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Τζαζ και, βέβαια, το 1ο Μεσογειακό Εργαστήρι Design.

Γεγονός είναι ότι τα τελευταία χρόνια, τα ελληνικά νησιά τιμούν τις τέχνες με ποικίλες πολιτιστικές δράσεις: μουσική, εικαστικά, παραστατικές τέχνες, έχουν την τιμητική τους. Η Τήνος όμως πήρε το προβάδισμα στο design, το οποίο ακροβατεί κάπου ανάμεσα στις καλές και τις εφαρμοσμένες τέχνες, αλλά που προκαλεί ακόμα αμηχανία σε πολλούς. Οπως μας εξομολογήθηκαν νέοι σχεδιαστές: «Ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει τι είναι το design. Το αγνοεί - όπως και δεν ξέρει τι είναι η γραφιστική. Κάθε φορά που μας ρωτάνε τι δουλειά κάνουμε, πρέπει να δίνουμε εξηγήσεις». Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι το graphic design είναι παντού γύρω μας και καθορίζει την καθημερινότητά μας, τόσο αισθητικά και ψυχολογικά όσο και πρακτικά. Υπό αυτή την έννοια, η παραδοσιακή Τήνος πρωτοπόρησε φέτος.

Το «μεταξύ» και το «ανάμεσα»

Εχοντας ως θεματική το δίπολο «Χέρι εναντίον Μηχανής», ομιλητές και συμμετέχοντες επικεντρώθηκαν στη σχέση που έχουμε αναπτύξει με την τεχνολογία, όχι μόνο μέσα στην καθημερινότητά μας (αυτοκίνητο, υπολογιστής, κινητό τηλέφωνο) αλλά και στον τρόπο σκέψης και δημιουργίας. Η Σοφία Τσούρτη μίλησε για την απουσία ταύτισης σήμερα όχι μόνο με τα αντικείμενα, αλλά και με τον Αλλο, όμως την παράσταση έκλεψε ο Καναδός Ρον Ουόκι (ο οποίος περνά αρκετό χρόνο στην Τήνο), κυρίως για τον τρόπο που «άνοιξε» το θέμα, φωτίζοντάς το από πολλαπλές οπτικές γωνίες.

Ο Ουόκι στάθηκε στη σημασία του «μεταξύ» και του «ανάμεσα»: τι συμβαίνει ανάμεσα στο χειροποίητο και στην τεχνολογία, μια απόσταση που θεωρείται χώρος νεκρός, διότι πάμε μονοκόμματα από το ένα στο άλλο, ένας χώρος όμως ο οποίος κρύβει πολύ ζωή - όπως και κάθε θεωρούμενος νεκρός χρόνος (d. t.). «Οι καλύτερές μου στιγμές», τόνισε, «είναι όταν περιμένω σε ένα αεροδρόμιο. Οι περισσότεροι ανυπομονούμε να περάσει ο χρόνος, δεν αφηνόμαστε σε αυτόν. Η τεχνολογία, η μηχανή μας έδωσε πολλά, καλό όμως είναι κάπου κάπου να σβήνουμε το κινητό. Εχοντάς το συνεχώς ανοιχτό, στην ουσία δεν είμαστε ποτέ πουθενά. Σκεφτείτε πόσα χάνουμε σήμερα πηγαίνοντας από τον ένα τόπο στον άλλο με το αεροπλάνο. Κάποτε, για να διανύσουν μιαν απόσταση με το γαϊδουράκι, εδώ στην Τήνο, για παράδειγμα, οι άνθρωποι ήταν παρόντες στον εαυτό τους και τη ζωή τους. Δεν προτείνω μια επιστροφή σε κάτι τέτοιο φυσικά, αλλά να σταθούμε λίγο σε αυτή την έννοια: του μεταξύ, του ανάμεσα στο “εδώ” και στο “εκεί”».

Του Ηλια Mαγκλινη

Πηγή: http://www.kathimerini.gr

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Φωνές δυνατές, στίχοι σαν αναγέννηση στην Τήνο

Ηφαιστειογενής πρωταρχικότητα είναι η σύλληψη ενός υπαιθριστή, του Νικόλαου Λύτρα, που ξεπερνά τη βίαιη διακύμανση της διάχυσης, διαρρηγνύει τους ακαδημαϊσμούς και πλάθει ένα τοπίο άμεσης καθαρότητας με κίτρινο χρώμα (νησιώτικο τοπίο).
Αισθάνεσαι βαθιά ενσυναίσθηση «Ι am not in my self. Ι am part of something that is around me and to me the high mountains are a felling», («Δεν ζω μέσα στον εαυτό μου, αλλά γίνομαι ένα κομμάτι από ό,τι με τριγυρίζει· και σε μένα τα ψηλά βουνά είναι ένα αίσθημα»). Υπεραιώνιοι οι στίχοι του Byron.

Απεριόριστος άνεμος σε στέλνει στο νησί. Ανοίγεις έναν δικό σου νεροσυρμό, γεμάτο πικροδάφνες και ανεβαίνεις στο βουνό. Δίπλα στους γκρεμισμένους ανεμόμυλους ένας αιολικός. Στην άπνοια λεπτά αιωνιότητας κάθε περιστροφή. Το τρίπτερο με κουρασμένα χέρια.

Η Τήνος είναι των ζωγράφων και των γλυπτών. Του Γύζη, του Δρόση, του Σώχου, του Γαΐτη, του Φιλιππότη και των Λύτρα. Να μην ξεχνά κανείς την οικογένεια Λαμπάκη.

Θα μπορούσες χίλιες φορές να ερμηνεύσεις τον Γ. Χαλεπά, που είδε σαν όραμα στον ουρανό ταξιαρχίες αγγέλων, αυτό που εμφανίζεται σ' έναν εκλεκτό.

Στο Ιδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού, ο Ντίνος Σιώτης στέκεται αντιμέτωπος. Το φεστιβάλ είναι η εισαγωγή ενός μεγάλου συμφωνικού έργου. Χαρίζεται στους ποιητές, τους δίνει τη σκυτάλη της ευθύνης, να μην ξεπέφτει η ποίηση με τέτοιο φως εντατικό.

Αρτια προετοιμασία έξι ετών. Ενα καλαίσθητο πρόγραμμα, μαρμάρινο υπέρθυρο το σήμα του φεστιβάλ. Τη νύχτα της έναρξης ασφυκτιούν οι τοίχοι της αίθουσας. Ενα εγκάρδιο αυθόρμητο κοινό, αληθινό φεστιβάλ πανδημίας, που το υποστήριξε σύσσωμο το νησί, θαλάσσιοι και εναέριοι χορηγοί, οι εκδότες και ο Τύπος.

Ηχεί η «Ιθάκη» του Κ. Καβάφη, σαν υπόδειξη αληθινής πορείας. Ακούστηκαν φωνές δυνατές, στίχοι σαν αναγέννηση. Ποιητές και συγγραφείς με υποσχόμενους τίτλους. Τρεις βαθμίδες ελληνιστών μεταφράζουν και διδάσκουν, εμπνέονται από την ελληνική ποίηση και τους αρχαίους θεούς. Η ποίηση του Λέντο Ιβο ίσως αναπλήρωσε την απουσία του Φερνάντο Αραμπάλ. Ο Λέντο Ιβο, από τη Βραζιλία, μιλά για τη θάλασσα που υμνεί ο Ομηρος σαν παλιός Ευρωπαίος.

«Η ζωή είναι ένα πέρασμα, ένα συνοπτικό όνειρο, έχουμε τον ίδιο ρόλο με τον Οδυσσέα».

Τα δύο ποιήματά του «Οι φτωχοί στη στάση των λεωφορείων» και «Η πατρίδα μου» συγκλονίζουν το κοινό. Ως άνθρωπος του πλήθους κοιτά με τα μάτια της σιωπής.

Επίσης ξεχώρισε η Γιάνα Μπούκοβα από τη Βουλγαρία, που αντιπαραθέτει εικόνες του πρωτόγονου και του σύγχρονου κόσμου.

Το φεστιβάλ μετατίθεται τη δεύτερη μέρα στην ενδοχώρα, στην ιδιαιτερότητα του Βώλακα, εκεί όπου οι καμπύλες των βράχων ενσωματώθηκαν στα σπίτια, στους δρόμους, στο κοίλο του θεάτρου, σαν απολιθωμένα ζώα ή γλυπτά του Henry Moor.

Διαβάστηκαν αποσπάσματα από το όνειρο του Αγίου Ραφαήλ του Θανάση Βαλτινού, ο «στερημένος τόπος» του Μολέσκη, η σκηνή με τα αδέσποτα σκυλιά της Ζυράννας Ζατέλη. Η Βέρα Πάβλοβα, από τη Ρωσία, έδωσε ρεσιτάλ. Στο τέλος της βραδιάς μάς κύκλωσε ένας αέρινος χορός. Οι ήχοι των παραδοσιακών νησιωτικών βιολιών. Την τρίτη μέρα, στον Πύργο, η πλατεία της Κρήνης του '21 έμοιαζε με σκηνικό. Ολοι καθηλωμένοι, σαν εκκλησίασμα. Ανάμεικτες οι φωνές των ποιητών, των διαφόρων χωρών. Ο Ομέρο Αρίτζις, από το Μεξικό, μάς αφηγείται την ιστορία του έλληνα πατέρα του. Ο Μάριος Μιχαηλίδης, από την Κύπρο, μάς μεταφέρει σ' ένα τοπίο ανέμου, όπου χορεύουν τα άλογα, ενώ ο Ανταμ Ζαγκαγιέβσκι, από την Πολωνία, μάς θυμίζει τον έγκλειστο βωμό της Περγάμου στο Μουσείο του Βερολίνου, στον οποίο δεν προσεύχεται κανείς. Στο 1ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου πρέπει να προσπεράσεις την αποσπασματικότητα των κειμένων, την ατυχή επιλογή, τη μετάφραση και να φτάσεις στην πρωτότυπη γλώσα, την πρώτη γραφή.

Υπήρχαν στιγμές θλιβερού ρεαλισμού, λογοτεχνία περιγραφική, στίχοι που αναπαύονται σε φόρμες σταθερές και προσπαθούν, όπως τα τραγούδια, να φτάσουν σ' ένα ρεφρέν. Ομως ύστερα από έναν χρόνο, η ποίηση θα αφυπνιστεί, όπως η δύναμη του χρόνου πάνω στην πέτρα.

Αννα Πετροπούλου
Πηγή: http://www.enet.gr/

1ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

Τις τελευταίες τρεις μέρες του Ιουλίου συνέβη κάτι πρωτόγνωρο, όχι μόνο για την Τήνο, αλλά και για τα εγχώρια πολιτιστικά δρώμενα, καθώς 26 συγγραφείς διαφορετικών εθνικοτήτων μάς «έτειναν» εγκάρδια το έργο τους.
Τα αναγνώσματα, οι συνομιλίες αλλά και η ίδια η παρουσία των δημιουργών, χωρίς να φλερτάρουν στιγμή με τη φιλαυτία ή την ελιτίστικη-πνευματική περιχαράκωση, μας πρόσφεραν ένα είδος ίασης από την εγχώρια ηθική ευτέλεια. Οι δημιουργοί μάς υπέδειξαν μια ιδεατή όσο και ορατή έξοδο από τη μίζερη απομόνωση, την πνευματική εξαθλίωση και την οικονομική ένδεια που μας επιβάλλουν οι επίσημοι προαγωγοί - παραγωγοί της αποχαύνωσης.

Η Ερση Σωτηροπούλου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Στην Ελλάδα της ύφεσης και της καταστροφολογίας ξεκινά ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ, και μάλιστα στην περιφέρεια, γεγονός που το καθιστά πράξη ηρωική».

«Οι άνεμοι της Ιλιάδας και της Οδύσσειας στριφογυρίζουν στην Τήνο», αναφώνησε ενθουσιασμένος ο ποιητής Λέντο Ιβο, συνοψίζοντας εκ προοιμίου τους πνευματικούς προσανατολισμούς του πρώτου διεθνούς λογοτεχνικού φεστιβάλ στο κυκλαδίτικο νησί, που δεν ήταν άλλοι από τον πριμιτιβισμό και την οικουμενικότητα της τέχνης του λόγου. Οι αναφορές του βραζιλιάνου ποιητή στην Ελλάδα και τον Ομηρο δεν εντάσσονται στο πλαίσιο μιας κοινότοπης φιλοφρόνησης που αποσκοπεί να τονώσει το εθνικό φρόνημα ενός οικοδεσπότη, αλλά εστίασαν εξαρχής στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά, τον συνεκτικό κρίκο των περισσότερων πολιτισμών, που ακυρώνει τους εθνικούς ή ατομικούς -πνευματικούς και μη- προσανατολισμούς. Ανεξάρτητα αν εξυπηρετεί την εθνική μας φιλαρέσκεια ή την πνευματική μας αδράνεια, η Ελλάδα και ο αρχαίος της πολιτισμός αποτελούν έναν συνδυασμό ενεργειακού χώρου και αρχέγονων μορφών, που υπερκερούν την εθνική και γλωσσική ετερότητα και αποτελούν τους πνευματικούς κληροδότες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο Λέντο Ιβο έθεσε εξαρχής την έννοια της οικουμενικότητας και έδωσε το στίγμα του Λογοτεχνικού Φεστιβάλ, υπενθυμίζοντάς μας τα ομηρικά έπη, μια κοινή πνευματική αφετηρία, που φέρει μέρος από τη διαπολιτισμική αξία της τέχνης του λόγου . Ο Βραζιλιάνος απήγγειλε ορισμένα χαρακτηριστικά ποιήματά του, όπως «Η πατρίδα μου», «Οι φτωχοί στον σταθμό του λεωφορείου», και υπήρξε ομολογουμένως η αποκάλυψη του φεστιβάλ, καθώς το έργο του παραμένει αμετάφραστο στην ελληνική γλώσσα. Στα ποιήματά του διακρίνονται στοιχεία κοσμοπολιτισμού και έντονης ταξικής συνείδησης, ενώ χαρακτηριστική είναι η απουσία εθνικών διαχωρισμών.

Η ανάγνωση των κειμένων από τους ίδιους τους δημιουργούς στη μητρική τους γλώσσα -που συνοδεύτηκε από την απαραίτητη μετάφραση στα ελληνικά και στα αγγλικά- μας υπενθύμισε, ταυτόχρονα με την εννοιολογική, την αισθητική αξία της λογοτεχνίας. Ο λυρισμός, η ομορφιά και το πολιτισμικό υπόβαθρο κάθε γλώσσας κατέστησαν το σημαίνον ισάξιο του σημαινόμενου, το νόημα ισοβαρές με το ηχητικό άκουσμα, μεταδίδοντας στο κοινό στιγμές ποιητικής μέθεξης. Ο διακεκριμένος γάλλος κριτικός και πεζογράφος Πιερ Ασουλίν ανέφερε χαρακτηριστικά: «Καμιά φορά ο λυρισμός του λογοτεχνικού κειμένου επαρκεί», καθώς υπερκαλύπτει τον μεταφραστικό και κυρίως τον κριτικό λόγο - θα προσθέταμε εμείς.

Η σπουδαία καναδή ποιήτρια και ακαδημαϊκός Αν Κάρσον απαξίωσε τα ακαδημαϊκά στεγανά και τον πνευματικό δογματισμό, επιδιώκοντας την άμεση επαφή και τη συμμετοχή του κοινού μέσω ενός είδους διαδραστικής ποίησης. Ο Τίτος Πατρίκιος με σατιρικό και έντονα πολιτικό λόγο μάς υπενθύμισε έμμεσα τη διαχρονικότητα των ποιημάτων του. Τα έργα του που ανέγνωσε «Η ιστορία του Οιδίποδα» και «Η βία», φάνταζαν τόσο επίκαιρα σαν να τα ενέπνευσε η σύγχρονη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, καθιστώντας σαφή το απαράλλακτο ίδιον της «απάνθρωπης» φύσης και την κοινωνικοπολιτική στασιμότητα των τελευταίων δεκαετιών. Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η παρουσία ξένων δημιουργών που διαβιούν χρόνια στη χώρα μας και ασκούν την τέχνη της ποιήσεως στην ελληνική γλώσσα, όπως ο σέρβος ποιητής Μόμα Ράντιτς, η Γιάνα Μπούκοβα από τη Βουλγαρία και ο Λούαν Τζούλις από την Αλβανία. Τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων είχαμε την τύχη, μεταξύ άλλων, να ακούσουμε την Ζυράννα Ζατέλη να διαβάζει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το νεοκδοθέν μυθιστόρημά της «Το πάθος χιλιάδες φορές», που αποτελεί το δεύτερο μέρος της προαναγγελλθείσης μυθιστορηματικής της τριλογίας που έχει γενικό υπότιτλο «Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους». Την Τρίτη ημέρα στον Δήμο Πύργου της Τήνου, τον τόπο γέννησης σπουδαίων δημιουργούν, όπως ο Νικηφόρος Λύτρας (1832- 1904) και ο Γιαννούλης Χαλεπάς (1851-1938), έλαμψε η παρουσία του Φράνκο Λόι, «του σημαντικότερου εν ζωή ιταλού ποιητή», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τίτος Πατρίκιος, ο οποίος θεώρησε μάλιστα υποχρέωσή του να προλογίσει τον φίλο του ποιητή και διανοούμενο. Ο Φράνκο Λόι απήγγειλε ένα ανατρεπτικό «ποίημα ποιητικής» σε μιλανέζικη διάλεκτο, τηρώντας σαφείς αποστάσεις από τους αυτοαποκαλούμενους του είδους, ενώ ταυτόχρονα, και παρά τα 80 και πλέον έτη του, μας μετέδωσε μέρος από τη ζωτικότητα και τον αντικομφορμισμό του.

Αξιέπαινη η προσπάθεια των ιθυνόντων για την επιτυχημένη διεξαγωγή του 1ου Διεθνούς Λογοτεχνικού Φεστιβάλ, το οποίο ελπίζουμε να αναδειχθεί σε θεσμό για το κυκλαδίτικο νησί και, δανειζόμενοι τα λόγια του Λέντο Ιβο, «να αποτελέσει η Τήνος την πιστή Πηνελόπη που θα μας περιμένει μέχρι τον επόμενο χρόνο».

Info: Συμμετοχές: Λέντο Ιβο, Αν Κάρσον, Νίκη Μαραγκού, Γιάνα Μπούκοβα, Τίτος Πατρίκιος, Μόμα Ράντιτς, Αλίσια Στόλινγκς, Ερση Σωτηροπούλου, Λουάν Τζούλις, Πιερ Ασουλίν, Θανάσης Βαλτινός, Ζυράννα Ζατέλη, Μεχμέτ Γιασίν, Γιώργος Μολέσκης, Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, Βέρα Πάβλοβα, Ντάμιρ Σόνταν, Ομέρο Αρίτζις, Ανταμ Ζαγκαγιέβσκι, Φράνκο Λόι, Μάριος Μιχαηλίδης, Τσβετάνκα Ελένκοβα, Ελλη Παιονίδου, Τόμας Σαλαμούν, Ματθίλδη Γουόλτερ Κλαρκ, Γιώργος Σκαμπαρδώνης.

Απουσίες: Φερνάντο Αραμπάλ, Μέρι Ο' Μάλεϊ.


Από τον Γιάννη Ε. Στάμο
Πηγή: http://www.enet.gr